Een vrouw met Marokkaanse roots kwam voor haar eerste Groepszangles. Ze was vlot en had een leuke babbel.
Ze vertelde dat ze heel streng was opgevoed, en dat ze als kind nooit mocht zingen van haar ouders. Deze avond voelde voor haar als een grote bevrijding, al was ze ook wel ontzettend zenuwachtig. Na het voorstellen aan elkaar zongen we gezamenlijk wat nummers. Ik hoorde al dat ze zuiver zong. Daarna zongen we met de groep wat toonladders aan de piano in verschillende volumes. Ik hoorde wat bijzondere kwaliteiten in haar stem, en verheugde me op haar sololes.
Na de gezamenlijke opwarming krijgen alle deelnemers een individuele les, en de groep kijkt mee. Ze wachtte tot het einde van de avond, en als laatste was het aan haar. Ze was nóg zenuwachtiger dan in het begin. Ik vroeg haar wat ze wilde zingen. Whitney Houston – The Greatest Love of All. Zo’n mooi nummer! Jeugdsentiment. Ze begon te zingen. Het was zo stil gezongen, dat ze het zichzelf en haar stem heel moeilijk maakte. Toen ze klaar was zei ik dat het zuiver was. Dat verbaasde haar enorm en ze viel even stil. Ze was er al heel haar leven van overtuigd dat ze vals zong. Ze moest even bekomen van die boodschap en nam een moment voor zichzelf.
Ik wist dat deze vrouw veel meer in haar mars had dan enkel zo’n stille stem. Dus gingen we aan de piano meer doorzingen. En daar kwam die stem. Wat een geluid! Als een orkaan met een kracht van 5! Iedereen werd omver geblazen, en alle deelnemers keken verbijsterd en uitgelaten naar haar. Toen liet ik haar, a capella, het luide stuk zingen; ‘I decided long ago – never to walk in anyones shadow’ (wat een prachtige tekst!). Ze zong het vol, ongeremd, en het klonk als een klok. Ze schrok zó van dit geluid, dat de tranen in haar ogen sprongen. ‘Wacht even’ zei ze, en probeerde met heel haar wezen haar tranen tegen te houden. Eens dat ze bekomen was vroeg ik haar het nummer nog eens te zingen, maar om de luide stukken door te zingen zoals net aan de piano. Ze zong het nummer opnieuw.
Ik kon niet voorbij aan die prachtige tekst; ‘I believe the children are our future – teach them well and let them lead the way – show them all the beauty they posess inside’ wetende dat zij zo geremd werd in haar kindertijd. En toen kwam ‘t luide stuk. Het knalde eruit! Alsof ze al haar ketens van zich afwierp en zich op dat moment bevrijdde van zoveel juk!
Opeens was ’t niet meer zo gek dat deze beginnende zangeres Whitney Houston zong. Het klonk echt fantastisch, zo natuurlijk, zoveel power. En opeens, uit het niets, viel ze stil. De tranen kwamen. Ze had haar stem nog nooit zo gehoord en het kwam als een schok. Om dit op haar vijftigste te ontdekken in zichzelf; het pakte haar. Ik vroeg één van de vrouwelijke deelnemers haar een knuffel te geven, en dat was prettig voor haar.
Ze was zó gelukkig! ‘Dat ik dit nog mag ontdekken. Op m’n vijftigste. Hoe is ’t mogelijk! Hier heb ik al heel m’n leven op gewacht!’