Vorige week had ik een nieuwe leerlinge. Ze had een bijzondere naam en ik ging ervan uit dat ze uit Oost-Europa kwam. De bel ging, ik deed de deur open, en voor mij stond een struise orthodox joodse man. Rode pijpekrullen, rood baardje, in vol ornaat. Blij verbaasd riep ik, iets te luid; ‘Welkom, kom binnen!’
Hij vertelde mij dat hij voorzanger was in een synagoge, en dat hij volgende week een groot concert in Boedapest had. Hij had soms last van z’n stem en wilde daar iets aan doen. Het viel me op wat een vrolijke, toffe kerel het was. Ik vroeg hem of hij iets wilde zingen. Hij zong. Heel mijn huis vibreerde. Wat een prachtige, diepe, luide, volle stem. Hij zong een stuk van zo’n 7 minuten. Ik vond ’t jammer dat hij stopte, voor mij had het ook vier uur mogen duren. Hij had zo’n diepte, zo’n zindering in de stem… echt prachtig! ‘I love to sing in your house, the acoustics are so great!’ – we spraken engels met elkaar. Ik zei; ‘I think you really have a great technique. There’s not so much we have to work on. I just want to optimalise the breathing.’ We werkten aan de ademhaling en hij pikte het meteen op. ‘Ah, it’s much easier now’ en de klachten verdwenen.
Twee dagen later kwam hij terug. Hij was veel meer ontspannen en ’t was leuk om te zien hoe makkelijk we met elkaar konden praten en lachen. Ondanks zijn traditioneel uiterlijk vond ik hem verrassend modern. Hij vertelde dat hij moeite had de juiste beginnoot te vinden. Hij zingt altijd a capella, zeer moeilijke stukken, dus is het noodzakelijk dat hij op de juiste noot begint. Ik raadde hem aan om een stemapparaat te kopen. Hij zei; ‘dat gaat niet; dat is elektrisch, en dat mag niet in een synagoge’. ‘Och ja, natuurlijk’, dacht ik. Hmmmm. Toen kwam ik met ’t idee van een stemvork. Ik had er eentje in huis. Dat werkte heel goed voor hem. Probleem opgelost. Ik vroeg hem of hij ’t niet lastig vond, iedere sabbat zonder elektriciteit te moeten leven. Hij zei; ‘nee, ik vind ’t fantastisch. Geen gsm, geen telefoontjes, geen computer… ik heb eindelijk eens tijd voor m’n kinderen. Het is de gezelligste dag van de week! I love it!’
Ik vond ’t zo’n prachtig antwoord. Ik dacht erover na; misschien moeten wij allemaal één dag per week een sabbat invoeren. Het zal heel de planeet opluchten, denk ik. Een moment dat de Aarde weer adem kan halen.
Hij had deze week nog 3 lessen gepland. Hij vertelde dat hij met andere voorzangers gesproken had over de zangles, en dat ook zij geïnteresseerd waren, en of hij ze mocht meebrengen. Ik zei; ‘ja hoor, breng maar mee!’ Maandag stond er een oudere orthodox joodse man voor m’n deur. En gisteren een jongen van 20. Allebei voorzangers in de grootste synagoges van de stad. Wat een eer! Het frappeerde mij hoe anders de stem van de jonge jongen was ten opzichte van de twee ouderen. Veel stiller, veel gevoeliger, maar ook prachtig en diep! Wat een geweldig voorrecht om in een stad te wonen met zo’n rijke joodse cultuur, en dat ik eindelijk eens een blikje in de keuken mocht werpen! En dan zulke fantastische zangers in mijn huis die zulke mooie, eeuwenoude muziek zingen! Ik kijk al uit naar de volgende lessen! Shalom!