Vrijdagavond zou ik lesgeven aan een nieuwe zanger. Altijd benieuwd wie ‘t dan is. Ik deed de deur open en voor mij stond een oudere man van in de 60. Hij vertelde dat hij graag Will Tura zong. En ik begon te glunderen. Want Will Tura… da’s hier nog niet gezongen! Ik vroeg hem of hij iets wilde zingen, en daar ging hij. Dansend op de muziek, zichzelf helemaal smijtend, inlevend, met gebaren erbij en alles. Hij had echt een wondermooie stem, vol en luid! Ik werd er helemaal blij van.
Hij vertelde dat hij soms last had van z’n stem. We deden wat technische oefeningen, en ik leerde hem hoe hij de power uit z’n lichaam kon halen, en niet meer uit z’n keel. Dat werkte ongelofelijk goed. Daarna vroeg ik hem z’n tong iets verder naar voren te plaatsen, waardoor er meer vrijheid kwam achterin z’n keel. Het geluid werd vrijer, meer ontspannen, en de pijn verdween. Er kwam een enorme glimlach op z’n gezicht en ondertussen zong hij gewoon verder.
Het was zo leuk om met deze man te werken. Hij had een manier van zijn die ik on-Vlaams vind; ‘geen gelul, we gaan ervoor!’ En ervoor gaan deed ie. Hij zong tot slot nog één nummer. En daar stond hij weer te swingen! Ik werd er helemaal blij van. Het weekend moest nog beginnen, maar ik had al een feestje achter de rug!
Kan niet wachten tot hij terug komt!